Κάλεσμα, της Αθανασίας Γιασουμή

Από τα χτεσινά σου δάκρυα
γεμίζω σήμερα μπουκάλια με βροχή.
Μέριασε τα σύννεφα και έλα!
Αύριο, μέσα στην κάψα των αλλόκοτων καιρών
θα βγω να ποτίσω τους κήπους μας
θα βρω στο κάθε λουλούδι τον αδέσποτο ήλιο του
στο κάθε δέντρο την πολύτιμη σκιά του.
Μέσα στο χώμα που μεγάλωνε θανάτους
ρίζες θα ρίξει και χαμόγελα η ζωή.
Έλα κατάσπαρτος το φως κι αντάμωσέ με
σου’ χω αρματώσει με βοτάνια και φωτιές
το ματωμένο από τη σήψη παρελθόν μας.
Δε θα’ ναι τώρα όπως πριν
θα’ χω γεννήσει σαν παιδί τη θάλασσά μου
και με την πρόνοια της μεγάλης προσμονής
θα σου’ χω έτοιμη σχεδία
την καρδιά μου.