Μιαν ιστορία θέλω. Χειροποίητη.
Αυτόφωτη την θέλω.
Καθόλου φως που το διαδέχεται μια λάμψη.
Θέμα η αγάπη ως έχει.
Παραδείγματος να έχει τέλος όμορφο
χάριν ομορφιάς.
Όπως φερειπείν συμβαίνει στις αγάπες
που δεν έκατσε πάνω τους η ζωή με τα βαριά της κόκαλα.
Θα σου πω εκείνη με το κορίτσι.
Εκείνη με την αγκαλιά.
Ξέρεις παιδί μου τι ζαχαρένιο κελί είναι η αγκαλιά;
Κλείστηκε μέσα μια μέρα σαν αυτή τέτοια περίπου ώρα.
Ύστερα μάκρυναν τα μαλλιά της ως το σίδερο του κρεβατιού,
ίσα με την πόρτα και την χαραμάδα της.
Ως το διάδρομο έπειτα κατρακύλησαν στις σκάλες.
Φτάσανε στον κήπο αχτένιστα και πλέχτηκαν
πάλλευκα στα ξερά κλαδιά των δέντρων.
Το πρωί βρήκαν την τέλεια φωλιά κοτσύφια και σπουργίτια.
Από την ποιητική συλλογή «Ήχοι Αθόρυβοι» εκδόσεις Γαβριηλίδη 2016.
